اقتصاد کره شمالی (بخش سوم)

سلامت و رفاه
مراقبت های پزشکی در این کشور رایگان است و در هر روستا حداقل یک درمانگاه وجود دارد، اما کمبود پزشک، تجهیزات پزشکی و دارو وجود دارد. مزایای پزشکی توسط بیمه تامین اجتماعی برای کارگرانی که به طور موقت یا دائم از کار افتاده اند و زنان در دوران بارداری و زایمان، ارائه می شود. همچنین مزایای مراسم تشییع جنازه و مستمری کهولت سن نیز وجود دارد. خانه های سالمندان در هر استان زیر نظر وزارت کار فعالیت می کنند. استاندارد کلی زندگی و وضعیت دهقانان از زمان جنگ جهانی دوم بهبود یافته است. کره شمالی به عنوان یک جامعه بی طبقه تأسیس شد، اما نخبگان جدید و ممتازی از مقامات عالی رتبه نظامی و KWP ظهور کردند. به دلیل اولویت بالایی که به صنعتی شدن و دفاع داده شده است، ارائه کالاهای مصرفی و خدمات اجتماعی برای مدت طولانی ناکافی بوده است. در طول دوره سختی اقتصادی شدید در دهه 1990، کمبود مواد غذایی و مایحتاج روزانه و فروپاشی سیستم ملی جیره بندی غلات، بسیاری از مردم کره شمالی را مجبور به ترک خانه و خانواده خود در جستجوی غذا کرد. بیمارستان‌ها و مراکز مراقبت‌های بهداشتی با کمبود دارو و تجهیزات پزشکی روبه‌رو شدند و علی‌رغم کمک‌های مستمر امدادی که توسط آژانس‌های مختلف امدادی ملی و بین‌المللی ارائه شد، سیستم رفاه اجتماعی دوره‌ای از شکست را پشت سر گذاشت.

مسکن
بازسازی خانه ها پس از جنگ کره، از اولویت بالایی برخوردار بود و خانه ها به طور قابل توجهی بهبود یافتند. کلبه های روستایی با دیوارهای گلی و با سقف کاهگلی با ساختمان های آجری با سقف های کاشی یا تخته سنگ جایگزین شده است. مسکن شهری به پنج گروه طبقه‌بندی می‌شود که از یک اتاق با آشپزخانه کوچک تا خانه‌های مستقل با باغ را شامل می‌شود. کارگران یا «مزد بگیران» به جای خانه در آپارتمان ها زندگی می کنند و پروژه های مسکن تقریباً تنها توسط دولت حمایت می شود. سیستم های گرمایش در آپارتمان ها و منابع آب شهری ناکافی است. ساختمان‌های بلند متعددی در شهرهای بزرگ‌تر، به‌ویژه در Pyongyang ساخته شده‌اند. خیابان های شهر به طور قابل توجهی از وسایل نقلیه موتوری و عابران پیاده خالی است، زیرا مردم در کره شمالی ساعات کمی اوقات فراغت دارند.

تحصیلات
در مجموع 12 سال آموزش ابتدایی و متوسطه رایگان و اجباری است. این سیستم شامل یک سال پیش دبستانی، پنج سال دبستان و شش سال دبیرستان است. آموزش به عنوان فرآیندی برای القای ایدئولوژی کمونیستی و ابزاری برای تامین کارگران ماهر، تکنسین ها و متخصصان به منظور برآوردن اهداف اقتصادی دولت عمل می کند. همه دانش آموزان ملزم به انجام کار مولد در کنار تحصیل هستند که بر علم و فناوری تأکید دارد. موسسات آموزش عالی برنامه های دو تا شش ساله را ارائه می دهند. مهم ترین موسسه آموزش عالی دانشگاه کیم ایل سونگ در پیونگ یانگ است. همچنین یک سیستم توسعه یافته برای آموزش بزرگسالان وجود دارد که اجزای اصلی آن مدارس فنی هستند که در مراکز صنعتی بزرگ واقع شده اند.

زندگی فرهنگی
گونه های مذهبی مرکب شمنیسم، بودیسم، کنفوسیوس و دائوئیسم ریشه های عمیقی در فرهنگ کره دارند. اگرچه این کشور جریان های پیوسته نفوذ فرهنگی خارجی را عمدتاً از چین دریافت کرده است، ولی کره ای ها هویت خود را حفظ کرده و زبان و آداب و رسوم منحصر به فرد خود را پاس داشته و توسعه داده اند. غرب زدگی که در اواخر قرن نوزدهم آغاز شد، در هماهنگی با سنت کره ای و به آرامی فرهنگ را بدون درگیری زیاد تا دهه 1940 تغییر داد. علی رغم تلاش های ژاپنی ها برای محو فرهنگ کره در طول اشغال شبه جزیره، پس از جنگ جهانی دوم، شوروی اشغالگر، نظام خانواده سنتی کره یا فلسفه کنفوسیوس را به رسمیت نمی شناخت. مستندات قدیمی که نسب افراد را مشخص می کرد سوزانده شد و سیستم خویشاوندی شکسته شد. از طریق آموزش، افراد متناسب با الگوی ایده آلیسم حزبی شکل گرفتند و زندگی خصوصی و آزادی فردی به شدت محدود شد. برنامه‌های توسعه‌ای از زمان جنگ کره، از مردم کره‌شمالی صبر و کار بسیار را مطالبه کرده است. در نتیجه، مردم مجبور شده‌اند زندگی ریاضتی داشته باشند. استاندارد زندگی در طول زمان بهبود یافت، اما فعالیت‌های فراغتی و فرهنگی همچنان به سمت فعالیت‌های گروهی سازمان‌یافته مانند گردهمایی‌ها و گشت‌های موزه‌ها تنظیم شده است.

هنر
مجسمه کیم ایل سونگ
دولت به شدت درگیر حفظ و پیشبرد هنرهای زیبای سنتی و دیگر ویژگی های فرهنگی به عنوان بیان ناسیونالیسم است. مجسمه‌های کیم ایل سونگ و هنر عمومی به یاد انقلاب در همه جا وجود دارند. انتخاب اقلام فرهنگی بر اساس ایدئولوژی کمونیستی است و نویسندگان و هنرمندان تلاش می‌کنند تا آگاهی طبقاتی را ارتقا دهند و برتری و استقلال فرهنگ کره را تبلیغ کنند. همه نویسندگان، هنرمندان، رقصندگان و نوازندگان کره شمالی در نهادهای دولتی مانند تئاتر ملی هنرها و ارکستر سمفونیک دولتی در Pyongyang و سازمان های استانی موسیقی، باله و نمایش، منصوب می شوند. دانشگاه موسیقی و رقص Pyongyang آموزش هنر را ارائه می دهد. موزه‌ها به خوبی مورد حمایت دولت قرار گرفته‌اند و بسیاری از مکان‌های باستان‌شناسی حفاری شده‌اند تا رشد یک احساس قوی ملی‌گرایانه را افزایش دهند. از برجسته ترین موزه های کشور می توان به موزه انقلاب کره و موزه هنرهای زیبای کره در پایتخت اشاره کرد. مکان‌های باستان‌شناسی شامل مکان‌هایی است که در ناحیه نانگ‌نانگ در پیونگ یانگ و کونگسان، نزدیک یونگ‌گانگ واقع شده‌اند.

مطبوعات و صدا و سیما
از میان روزنامه‌های روزانه، Nodong، Rodong یا sinmun (اخبار کار) که توسط کمیته مرکزی KWP منتشر می‌شود و Minju Chosŏn (کره دموکراتیک) که یک روزنامه دولتی است، بیشترین تیراژ را دارند. ماهنامه Kŭlloja (کارگران) کمیته مرکزی KWP یکی از تأثیرگذارترین نشریات دوره ای است. خبرگزاری مرکزی کره، انتشار اطلاعات را کنترل می کند و تمام مقالات به شدت سانسور می شوند. دولت از دیرباز اهمیت رادیو و تلویزیون را به عنوان رسانه جمعی تشخیص داده و نقش بسزایی در آموزش ایدئولوژیک را بوسیله آن به انجام می رساند. برنامه های رادیویی به تمام نقاط کشور می رسد. تقریباً همه خانواده‌های کره شمالی در نتیجه یک پروژه دولتی برای اتصال بلندگوهای خانگی به گیرنده‌های روستایی به برنامه‌های رادیویی دسترسی دارند. پخش تلویزیونی در کره شمالی نیز در تمام نقاط این کشور در دسترس قرار گرفته است و تعداد دستگاه های تلویزیون اعم از وارداتی و تولید داخلی افزایش یافته است.

روابط بین المللی
کره شمالی یکی از منزوی‌ترین و غیرقابل دسترس‌ترین کشورها در جامعه بین‌المللی است،‌ محدودیت‌های شدید در سفر به داخل یا خارج از کشور، مطبوعات کاملاً کنترل‌شده و ایدئولوژی خوداتکایی، از ویژگی‌های خاص این کشور می باشد. در دهه‌های 1970 و 1980، دولت کره شمالی موقعیت دیپلماتیک متوازن خود را بین تنها دو متحد مهم این کشور، چین و اتحاد جماهیر شوروی حفظ کرد، در حالی که نگرش خصمانه ای نسبت به ایالات متحده داشت. فروپاشی حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی و متعاقب آن انحلال اتحاد جماهیر شوروی در اوایل دهه 1990 چین را به عنوان تنها متحد اصلی کره شمالی تبدیل کرد. با این حال، حتی دیگر نمی‌توانست به طور کامل به چین اعتماد کند، زیرا چین روابط دوستانه‌ای با کره جنوبی ایجاد کرد و با برقراری روابط دیپلماتیک کامل چین و کره جنوبی در اوت 1992 تعاملات و همکاری های همه جانبه بین دو کشوربه اوج خود رسید. هنگامی که مشخص شد کره شمالی نمی تواند روی متحدان سنتی خود برای جلوگیری از عضویت کره جنوبی در سازمان ملل حساب کند، از موضع دیرینه خود در اصرار بر یک کرسی واحد و مشترک کره عقب نشینی کرد. هر دو کره شمالی و کره جنوبی در 17 سپتامبر 1991 به عنوان اعضای "جدا و برابر" در سازمان ملل پذیرفته شدند. پیشرفت های دیپلماتیک بین شمال و جنوب، احساسات صمیمانه تری را بین دو کشور ایجاد کرد، اما زمانی که سوء ظن به برنامه ریزی کره شمالی برای ساخت تسلیحات هسته ای افزایش یافت، این احساسات به سرعت از بین رفت.

روابط با کره جنوبی
در اواخر دهه 1960، کره شمالی به طور قابل توجهی فعالیت های براندازی و نفوذی خود را علیه کره جنوبی افزایش داده بود. این اقدامات خرابکارانه از 50 حادثه در سال 1966 به 500 حادثه در سال 1967 فزونی یافت. یکی از گستاخانه ترین اقدامات تلاش برای کشتن رئیس جمهور کره جنوبی در 21 ژانویه 1968 توسط 21 نفر از کماندوهای کره شمالی بود که خود را تا چند صد متری کاخ ریاست جمهوری در سئول رسانده بودند. دو روز بعد نیروی دریایی کره شمالی به زور یک کشتی اطلاعاتی ایالات متحده به نام یو اس اس پوبلو و خدمه آن را در سواحل شرقی کره شمالی توقیف کرد و خدمه آن را نزدیک به یک سال گروگان نگه داشت. در آوریل 1969 کره شمالی یک هواپیمای شناسایی آمریکایی را در حریم هوایی بین المللی بر فراز سواحل شرقی شبه جزیره سرنگون کرد. تحریکات مسلحانه کره شمالی تا اوایل دهه 1970 ادامه یافت و این دوره بالاترین تنش نظامی در شبه جزیره از زمان پایان جنگ کره را رقم زد.

دو کره متعاقباً تصمیم گرفتند در بحبوحه سیاست جدید تنش زدایی یا کاهش تنش ایالات متحده در قبال اتحاد جماهیر شوروی و چین که دو متحد اصلی کره شمالی بودند،‌ وارد گفتگو شوند. کره شمالی تحریکات مسلحانه خود را لغو کرد و مذاکرات بین کره شمالی و جنوبی در P'anmunjŏm که یک منطقه غیرنظامی بود در سپتامبر 1971 آغاز شد. گفتگوهای سطح بالا در اوایل سال 1972 آغاز و در بیانیه مشترک تاریخی در ژوئیه به اوج رسید. در این بیانیه بر سه اصل اتحاد مجدد یعنی: روابط صلح آمیز، بدون تأثیرات خارجی و مبتنی بر وحدت ملی گفتگوها ادامه و مذاکرات تا اوت 1973 ادامه یافت، در آن زمان ادامه مذاکرات به طور یکجانبه توسط کره شمالی به حالت تعلیق درآمد. با پایان یافتن جنگ ویتنام و تمرکز سیاست ها و افکار عمومی ایالات متحده بر مسائل داخلی، کره شمالی به دنبال فرصتی برای "آزادسازی" کره جنوبی از طریق یک حمله نظامی سریع بود. در همین حال، کره جنوبی تلاش کرد تا از خروج احتمالی نیروهای آمریکایی از کره جلوگیری کند. این روندها باعث بدتر شدن روابط ایالات متحده و کره جنوبی و همچنین روابط بین دو کره تا اوایل دهه 1980 شد. پارک رئیس جمهور کره جنوبی در 26 اکتبر 1979 ترور شد و در سال 1980 ژنرال چون دو هوان قدرت را در کره جنوبی به دست گرفت. در همین حال، رونالد ریگان که به شدت ضد کمونیست بود، به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده انتخاب شد و روابط نزدیک تر ایالات متحده و کره جنوبی و روابط سردتر ایالات متحده و کره شمالی را آغاز کرد.

در اوایل دهه 1980، سیاست کره شمالی در قبال جنوب، اغلب به شکلی گیج‌کننده ای، میان طرح‌های صلح آمیز و تحریک‌آمیز متغیربود. در اکتبر 1980، کیم ایل سونگ پیشنهادی را برای ایجاد یک جمهوری کنفدراسیون به نام کنفدراسیون کوریو، از طریق ادغام آزاد دو کره، بر اساس نمایندگی برابر، ارائه کرد. با این حال در همین دهه،‌ کره شمالی دو حادثه تروریستی بزرگ را علیه کره جنوبی طراحی کرد: اولین آن یک سوءقصد با بمب‌گذاری علیه رئیس‌جمهور چون در یانگون در کشور میانمار در 9 اکتبر 1983 بود که منجر به کشته شدن 17 عضو هیئت ریاست جمهوری شد و اقدام بعدی انهدام با بمب ساعتی یک هواپیمای مسافربری کره جنوبی بر فراز اقیانوس هند در 29 نوامبر 1987 بود که تمام 115 سرنشین آن کشته شدند. متعاقباً دولت آمریکا کره شمالی را در فهرست کشورهای حامی تروریسم قرار داد. کره شمالی تا اکتبر 2008 از این فهرست حذف نشد.

به دلیل تحریکات کره شمالی، هیچ ارتباط رسمی بین دو کره در دهه 1980 وجود نداشت، و تنها برخی گفتگوها و تماس های غیررسمی بین انجمن های صلیب سرخ آنها وجود داشت. روابط کره شمالی و جنوبی در سپتامبر سال 1991 با پذیرش همزمان دو کشور در سازمان ملل متحد و انجام یک سری گفتگوهابه نقطه عطفی رسید: در این توافقنامه طرفین متعهد به عدم تجاوز، آشتی، مبادلات تجاری، ‌ و همکاری شدند. اعلامیه خلع سلاح اتمی شبه جزیره کره به همراه این توافقنامه ها در فوریه 1992 اجرایی شدند. با این حال، به ویژه پس از اینکه کره شمالی درگیر مناقشات بر سر برنامه هسته ای خود شد،‌ در اوایل سال 1993 همه تماس ها را با کره جنوبی به حالت تعلیق درآورد و از این توافقات چندان نتیجه ای حاصل نگردید.